YİNE GELECEK, O ÇİÇEK

Görmüş okur,

      Mor menekşeler arasında

Ahmet İnam’ı

                  Bıyıklarında şiir susamı

Bahçen var mıydı? Hadi, göster bana. Ellerini değil, dudaklarını da. Bana bilinmedik bahçelerini göster. Neren? Oranı biliyorum. Oranı da. Bana yokluğunun bahçelerini göster. Gözlerini, görüyorum, kulağını işittim, alnını anladım. Bana varlığının bağını aç. Bağrını. Bağrını. Bakışının çiçeğini aç. Duruşunun kapılarını ardına kadar. Kapın var mıydı? Penceren var mı, ey tıkalı sevgili. Çık teninin çitleriyle önüme. Somurtmanın merdiveniyle tahammül damıma çık. Yılgınlığınla ısıt külhanımı. Vazgeçmişliğin hamamında, duyarsızlığın tasıyla sular dökün. Can peştemalını kuşan da çırpınışımın göbek taşında yun. Bırak elindeki saksıyı. Görmüyor musun çiçeklerinin kökleri cehennem kuyularını sarmış. Ben “hayat”ım diye açıyorsun dalımda, sen dalını apansız kurutan çiçek. Gaflet ile duvarımda yılışan çiçek.

Neren bahçe? Çift kanatlı karanlıktan kapısı. Açılır. Diz boyu papatya. Kuytu gelincikler. Sonra silme ayrık otları. Sonra göğünü görünmez kılan dev ağaçlar, sonra soluk aldırmaz nemiyle toprak, yutan bir orman biter bakışının çiçeğinde.

Yolculuğa çıkamamış kalbinin yollarında bir suskun dal. Dalda ölüm açan çiçek. Sen ölüm açamadıkça bahçen olamaz. Sen bahçesiz sevgili. Sen çiçeksiz. Sen ölümü tanımadık. Çiçeğini tanımadık. Sırrını tanımadık.

Hep bilinenleri açtın. Sır açmadın. Yoktu. Sırsız. Üzeri maskeyle sıvanmış sevgili. İçi cetvelle çizilmiş sokaklarla, âşinâ lambalarla donanmış yapma çiçek. Çiçek açmaz ruhuyla, dünyanın ürkek tanığı. Gökten yağan dehşetin yerden fışkıran bıkkınlıkla birleştiği dünyasında, pencere kenarlarına yığdığı teneke saksılarda hiçliği sulayan tutuşuyla gevşeklik ağacı büyüten umutsuz sevgili. Nerede bahçeleri duygularının? Tenin doyumsuz ırmakları nerede, dokunuşunun diplerinden çılgınca dökülen? Çiçeklerini göster bana, ben “bahar”ım de, ben “tomurcuğum” de, “ben bu evrendeki canlılığım. Ben bu evrendeki tenin uğultusuyum. Kaynağım ben diriliğin. Başlayanım. Açanım. Çiçeğim. Tohumlarımı sonsuzluğa serpecek. Varım ben. Sevgilinim. Sendeki canım. Sendeki güç. Ağaçtaki. Topraktaki. Yıldızdaki. Tarihteki”. Beni bahçele, bahçeleyerek kendini.

Peki, nerem bahçe benim? Nerem çiçek? Yorgun sözcüklerle, çiçek yoksulu bir kalem. Kurumuş bir çöl. Hiç bir yerim bahçe. Kurutulmuş güllerin altında boğuluyor sesim. Bahçesizim. Çiçeksiz.

Sür beni. Toprağımı sür. Ten ülkesine. Kendine sür. Biz iki çiçek mahzunu. İki bahçesiz. İki çorak.

Bahçeler nerede? Çiçek açmaz bir yaşamın doğuramayan toprağı. Çiçek geçti üzerinden. Kalakaldın. Sevgili geçti. Kurudun (Bir yanın çiçek açar, bir yanın çorak).

******

Ne zaman bir gül açsa, içime şavkının âhı vurur. Bir tomurcuğa değiverse parmak ucum, ürperir ölüm, önümde durur.

Ölüm yaşam dalında. Yaşam ölüm dalında. Sen bir çiçektozusun. Acı sevdâ balında.

******

Teni bereketli canların kandilinde, bir tutam nûr tohumundan yaşamın pamuk helvası. Çiçek bu, geçecek, gidecek, yitecek, yine gelecek. Çiçek: İçi dolu gencecik. Bir küçücük umutcuk. Çiçek: İçi dolu ölümcük. Yine gelecek. Var mı çiçeğini yitirdim diyen? Yine gelecek, yine gelecek! Ölüm olarak gelecek. Dirim olarak. Acı olarak. Sevinç. Yaşam yeniden gelendir. Ölüm de.

******

Kuşandığı çiçekleriyle bulutlarını sabırla bekleyen dağım ben. 

O ten, o can, o dil, o diş, gül açar eteğimde.

******

Arûz karanfilinden inleyen sesle gelir hitâm:

Sen çiçek aç dallarımdan, sevdâlansın gökyüzü

Düş olup yağsın tomurcuklara sonsuzun sözü

Sevgi tütsün, gül bürünsün, çağlayıp aşkın gözü

Sayfalardan ses gelir: Gönlün kitabından özü.

                                                                                               ------------------------------

                                                                                                  Nisan 2006, İstanbul

a