Süheyla

            Süheylâ,

            Bir bayram sabahı, aklıma düştün yine. Mahallenin çocukları çaldı kapımı, bahşiş ve şeker için. Açmadım hiçbirine. Başka kimse aramadı. Yalnızım ben. Bildiğin gibi. Çıktım sokağa. Aklıma Adana’ya gitmek geldi. Atladım bir otobüse. Yolda okudum. Düşündüm. Yazdım. Dostlarıma mektuplar yazıyorum. Yemek molasında televizyonda seni gördüm. Maşallah şişmanlamışsın. Zâten kız irisiydin tanıdığımda seni. Profesör mü oldun kız? Ne çabuk. Bileklerinde hâlâ bilezikler. Boynunda gerdanlık. Hey mübarek Süheylâ, falanca üniversitede dekanmıymışsın, rektör mü anlayamadım. O gürül gürül sesinle susturdun çevrendekileri. Sık sık da güldün. Çok makyaj yapmışsın. Sil o yüzündeki boyaları. Biraz da kilo ver. Parmağındaki pırlanta yüzükten anladım, birileriyle evlisin yine. Kız bu kaçıncı? Seni çapkın seni.

            Seni hep o kocaman poponla hatırlıyorum. Hani kıra gitmiştik. Çeşmeden su içmek için eğilmiştin. Pantalonundan fışkıran o muhteşem manzara, elli yaşıma geldim, hâlâ başımı döndürüyor. Beni bir çanta gibi yanında taşırdın. Okulun basket takımında sipsivri bir adamdım. Sessiz. Şimdi de öyleyim. Okul bitti. Bir şirkette muhasebeciliğe başladım. Şimdi müdür oldum, muhasebede. Yıllar geçiverdi. Basketi bıraktım. At yarışı oynuyorum. Hanımlara iltifat ediyorum. İltifat ettiğim hanımları kayda geçiriyorum. Seni unutmuştum. Hay Allah nereden de aklıma düştün. Ne de olsa gençtim. Mahçuptum.

            Sense bir canavardın. Ne güzel dansederdin! Sesin de güzeldi. Pikniklere giderdik. Yetmişli yılların başı. Kantin dilberiydin. Akordeon çalardım ben, şimdi bıraktım; dansederdik. Kavak yelleri eserdi başımızda. Benim hâlâ başımda. Hayret profesör olmuşsun. Nasıl oldu kız? Hani herşey olabilirdin de hoca olabileceğin hiç aklıma gelmezdi. Canlıydın. Sıcaktın. Hayatı çok severdin. Çapkındın. Biraz korkakça. Beni severdin. Belki yumuşaklığımı. Beni yönetmeyi. Hani yazın beni alıp, evdekilerin yazlığa gittiği bir zamanda, yatağa atmıştın. Giyinik sevişmiştik. Sizin kuşak kızları öyle sevişirdi. (Şimdikiler canavar Süheylâ, bir kaçını denedim. Siz ne terbiyeli aşifteydiniz! Utanırdınız. Korkardınız. Şimdi bile sevişmeyi hep olağan dışı, çok önemli buluyor olmalısınız. Yaşıtlarınız öyle davranıyor. Sevişmeyi, “düzülme” olarak anlayıp, ruhuna müdahale olarak gören siz yaşta hanımlar gördüm.) Kızlığınız dokunulmadan kalırdı. Böylelikle kocanız olacak adamı aldatabilirdiniz. Sen daha okul bitmeden yaşlı biriyle evlenip yurt dışına gittin. Oralarda ne oldu bilmiyorum. Yurda profesör olarak mı döndün? Kürklerin vardı hani? Bir yığın takın, giysin! Kim bilir ne denli çoğaltmışsındır onları! Ayakkabıların hele, bilmezdin sayılarını! Kitapların yoktu! Profesör oldun. Ne zaman okudun Süheylâ?

            Zeki olduğunu bilirdim, ”âlim” olmana şaşıverdim. Dedim ki kendi kendime, ”Süheyla, akıllı bir akademisyen erkek bulmuş, zekâsıyla ondan ilimini kapmıştır. Elbette kapacak nice şeyler de bulmuşsundur! Senin ne uyanık olduğunu bilmiyor değilim. Pek de şaşmıyorum bu işe. Son zamanlarda, manken gibi, senden daha genç,(Sen her dem gençsindir kız !) güzel kızlar, erkekler görüyorum, ben onları manken sanırken bir de bakıyorum hepsi de profesör çıkmıyor mu ? “Allah Allah” diyorum, mankenlik ABD’sinde   (Ana Bilim Dalı mı diyorsunuz siz ?) amma çok profesör var: Hepsinin başında da Âlim-Manken, Manken-Âlim Süheylâ var. Çarpuk çurpuk insandan âlim mi olur ? Sen de bölümüne asistan alırken, bu manken olma ölçütlerine dikkat ediyorsundur, muhakkak.

            Benim bir yazlığım var. Orman içinde. Denize yakın. Ne kazandıysam, paramın tümünü oraya yatırdım. Bahçeli, yüzme havuzlu. Bir bakıcısı oturur içinde. Ben fırsat buldukça giderim. Bana yazarsan adresini veriririm yazlığımın. Gelir misin? Müthiş dinlendirici bir yer. Hani profesörsün ya, çok çalışıyor yoruluyorsundur. Sen bana ilmini anlatırsın, ben sana hasretimi. İlk göz ağrını özlemedin mi? Hadi çabuk yaz. Çabuk gel.

Vazgeçilmez “Çocuğun”

Salih Yürekçi